Kangurowanie dziecka to inaczej kontakt „skóra do skóry” – pierwsze kangurowanie odbywa się tuż po porodzie, gdzie dziecko układane jest na piersiach matki. Żadne z nich nie powinno być ubrane, a jedynie okrywa się ich kocykiem, aby maleństwu było ciepło.
Nie każdy wie, że kangurować może z powodzeniem tata dziecka, bowiem ten kontakt buduje relacje od pierwszych chwil życia noworodka. W naszym szpitalu przy porodzie przez cesarskie cięcie tatusiowie mają zapewnione specjalne miejsce oraz opiekę medyczną by w spokoju zająć się swoim dzieckiem.
Kangurowanie jako nazwa zostało zaczerpnięte od kangurów (torbaczy), które swoje młode tuż po porodzie umieszczają w torbie, gdzie maleństwo dalej się rozwija aż do momentu, kiedy gotowe jest opuścić bezpieczne miejsce i wyjść na świat. Samo kangurowanie polega na bezpośrednim kontakcie „skóra do skóry”. To bardzo ważne – dzięki temu zwiększa się poczucie bliskości, pogłębia się więź z dzieckiem, a także – poprawia się nastrój.
Kangurowanie dziecka uspokaja zarówno rodzica jak i dziecko, a miarowe bicie serca rodzica pomaga także małemu człowiekowi zasnąć.
Pierwsze kangurowanie
Do pierwszego kontaktu skóra do skóry dochodzi bezpośrednio po porodzie. Słowo bezpośrednio jest tutaj bardzo ważne – dziecko nie zostanie umyte. Na jego skórze powinna pozostać jak najdłużej maź płodowa, która pełni rolę ochronną. Jest swoistą barierą dla bakterii i drobnoustrojów bytujących w szpitalu, jej obecność zmniejsza ryzyko zakażenia. Właśnie dlatego dziecka nie powinno się kąpać w szpitalu, a z pierwszą kąpielą poczekać do wypisu do domu.
Dziecko przed kangurowaniem zostanie jedynie przetarte z krwi i oddane od razu matce. Zostaje ułożone na piersi, może także odbyć się pierwsze karmienie. Pierwsze mleko, tzw. siara, zawiera dużo substancji odżywczych i wspiera odporność dziecka.
Podczas kangurowania tuż po porodzie malec przebywa na piersi matki tyle czasu na ile jest to możliwe.
Kolejne kangurowania
Kangurowanie nie powinno się kończyć wraz z opuszczeniem sali poporodowej! Zaleca się, aby było kontynuowane do ukończenia przez dziecko 3. miesiąca życia przez przynajmniej godzinę dziennie. Każdego dnia.
Kangurować może też tata!
Jeśli mama po cesarskim cięciu czuje się dobrze, to nie ma przeciwwskazań, aby to ona kangurowała dziecko. W tej sytuacji jest to nawet wskazane, gdyż dziecko nie przechodząc przez kanał rodny nie ma kontaktu z bakteriami matki, które wtedy zasiedlają skórę malca. W sytuacji cesarskiego cięcia bakterie od matki niemowlę może otrzymać w kontakcie skóra do skóry.
Jeśli jednak kobieta czuje się źle, nie może kangurować, to jej obowiązki powinien przejąć tata. Do kangurowania powinno dojść jak najszybciej. Podobnie jak po porodzie naturalnym, po cesarskim cięciu dziecko nie jest oczyszczane (jedynie przecierane z krwi) i powinno pozostać w mazi płodowej. Maź wchłania się sama, może pozostać jedynie w zgięciach kolach i łokci – wtedy należy ją rozetrzeć.
Warto przy tym wspomnieć, że tata również powinien kangurować dziecko w późniejszym okresie. Wpływa to pozytywnie na oboje – bliskość pomaga uspokoić się, wyciszyć, wpływa także pozytywnie na budowanie relacji z dzieckiem.
Co daje kangurowanie?
Kangurowanie ma wiele zalet i powinno być kontynuowane po wyjściu ze szpitala.
- Kangurowanie poprawia nastrój i zmniejsza ryzyko wystąpienia depresji poporodowej.
- Zapewnia spokojny sen dziecku – niemowlęta będące w bliskim kontakcie z mamą lub tatą czują spokój, mają poczucie bezpieczeństwa i szybciej zasypiają.
- Uspokaja je i usypia miarowe bicie serca – to odgłos znany im jeszcze z pobytu w brzuchu mamy.
- Kangurowanie poprawia laktację u kobiety. Przytulanie dziecka do piersi stymuluje wydzielanie pokarmu.
- Kangurowanie dziecka wpływa na szybsze obkurczanie się macicy i zmniejszenie krwawienia po porodzie, a więc przyspiesza powrót do formy.
- Kangurowanie w pozycji leżącej zmniejsza ilość przypadków kolki – pozycja leżąca na brzuchu pomaga dziecku pozbyć się nadmiaru gazów.
- Kangurowanie buduje głęboką więź z dzieckiem.
Jak kangurować dziecko?
Zaleca się, aby kangurowanie wykonywać w pozycji leżącej lub siedzącej.